ชีวิตของคนเราที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ แต่ละคนล้วนแล้วแต่มีชีวิตอยู่ด้วยความหวังด้วยกันทั้งนั้น ไม่มีใครเลยที่จะสามารถมีชีวิตอยู่ได้โดยปราศจากความหวัง เพราะความหวังเปรียบเสมือนสิ่งที่เป็นแรงจูงใจ หรือสิ่งที่เป็นเป้าหมายล่อใจให้เราต้องดิ้นรนทำทุกวิถีทาง เพียงเพื่อให้ความหวังที่เราวาดหวังเอาไว้นั้นเป็นจริงขึ้นมา และเมื่อเราบรรลุเป้าหมายแห่งความหวังที่เราได้ตั้งเป้าเอาไว้แล้ว ความหวังอันใหม่ก็จะผุดขึ้นมาในใจเราต่อเนื่องไปอีกอย่างไม่มีวันสิ้นสุด ตราบใดที่คนเรายังมีชีวิตและลมหายใจอยู่นี้ และเหตุผลนี้เอง เป็นเหตุผลหลักของการมีชีวิตอยู่ของคนเราทุกคน
สมหวัง-ผิดหวัง
เมื่อคนเรามีความหวังแล้ว หรือตั้งเป้าหมายเอาไว้แล้ว แม้ว่าจะพยายามดิ้นรน ไขว่คว้า เพื่อทำความหวังนั้นให้เป็นจริงอย่างไรก็ตาม ปลายทางที่คนเราต้องประสบพบเจอด้วยกันทุกคนก็คือ “ความสมหวัง” และ “ความผิดหวัง”
สมหวัง
คนบางคนเมื่อพยายามวิ่งไล่ล่าตามความฝัน หรือความหวังที่ตั้งไว้จนสุดความสามารถ ไม่หวั่นไหวแม้ว่าจะมีอุปสรรคขัดขวางมากมายสักเพียงใดก็ตาม เขาก็พยายามฟันฝ่าอุปสรรคต่างๆ เหล่านั้นไป จนกระทั่งได้ลิ่มชิมรสแห่งความสมหวังอันสุดแสนจะหอมหวานได้ดั่งใจหวัง สำหรับคนบางคนอาจจะไม่ต้องถึงกับใช้ความอดทนพยายามอะไรมากมายนัก เพียงแค่คิดหวังในใจอยู่เบาๆ ความสมหวังก็เดินทางเข้ามาหาเขาถึงหน้าประตูบ้านปานราชรถมาเกยก็มี ขึ้นอยู่กับจังหวะของชีวิต ปัจจัยต่างๆ ที่สนับสนุน และบุญวาสนาบารมีแต่ละคนที่ก็สั่งสมมาไม่เท่ากันและไม่เหมือนกันนั่นเอง
ผิดหวัง
สำหรับคนบางคน แม้จะพยายามวิ่งไล่ล่าตามหาความฝัน หรือความหวังที่ตั้งใจไว้อย่างสุดความสามารถ ไม่หวั่นไหวต่อปัญหาอุปสรรคต่างๆ ที่มาขัดขวางอยู่ข้างหน้า พยายามที่จะฟันฝ่าปัญหาอุปสรรคเหล่านั้นไปให้ได้สักเพียงใดก็ตาม แต่ว่า ดูเหมือนว่าโชคชะตาจะไม่เข้าข้างเขาสักเท่าใดนัก แม้จะพยายามทุ่มเทสรรพกำลังที่มีอยู่เพื่อผลักดันตัวเองให้เข้าใกล้ความสมหวังนั้นสักเท่าใดก็ตาม ก็ประสบความล้มแหลวผิดหวังทุกครั้งไป เมื่อเขาประสบกับความผิดหวังซ้ำๆ แบบเดิมทุกครั้ง ก็ทำให้เขาท้อแท้ หมดหวัง หมดพลังที่จะต่อสู้เพื่อให้ชีวิตดำเนินไปสู่ความสมหวังได้ ซึ่งก็อาจเป็นสาเหตุมาจากจังหวะของชีวิตที่ไม่ดี ปัจจัยต่างๆ มาคอยขัดขวาง และด้วยบุญบารมีที่สั่งสมมายังไม่ถึงขั้น หรืออาจเป็นเพราะตัวเขาเอง ไม่ได้พยายามอย่างเต็มกำลัง เกิดย่อท้อในระหว่าง จึงทำให้ไม่ถึงฝั่งฝันแห่งความสมหวังได้ ก็เลยกลายเป็นผู้ผิดหวังไปได้ในที่สุด
มีคำกลอนที่นักปราชญ์โบราณาจารย์ท่านได้ประพันธ์ถึงความหวังไว้อย่างน่าฟังและน่าคิดตาม ว่า :
อันความหวังตั้งไว้ให้สูงส่ง
เหมือนเป็นธงนำเราก้าวไปหน้า
แม้สุดฤทธิ์ไปไม่ถึงกึ่งมรรคา
ยังดีกว่าหมดหวังถอยหลังเอย ฯ
กำลังใจ
หากจะกล่าวถึงปัจจัยสำคัญที่ทำให้คนเรามีชีวิตอยู่ได้ และยังคงมีชีวิตอยู่อย่างที่เห็นกันอยู่นี้ นอกจากอยู่ด้วยความหวังแล้ว สิ่งสำคัญประการหนึ่งที่ทำให้คนเรามีความพร้อมที่จะต่อสู้เพื่อทำความหวังที่ตั้งไว้ให้เป็นจริง และคอยปลอบประโลมใจไม่ให้เกิดความท้อแท้ หมดหวังในยามที่จังหวะชีวิตต้องประสบกับความผิดหวังซ้ำๆ และมีแรงใจที่จะต่อสู้ฝ่าฟันปัญหาอุปสรรคต่างๆ ไปได้ เพื่อเหตุผลคือการได้สมหวังดังที่ตั้งใจไว้เช่นคนอื่นบ้าง สิ่งนั้นก็คือ “กำลังใจ”
ทุกครั้งที่เราลงสู่สนามการแข่งขัน เพื่อให้ได้รับรางวัลแห่งชีวิตอย่างใดอย่างหนึ่ง หรือเพื่อบรรลุวัตถุประสงค์แห่งใจ “กำลังใจ” นั้น เป็นสิ่งที่มีความจำเป็นเหลือเกินที่จะช่วยผลักดันให้เรามีแรงใจในการเข้าสู่สนามแห่งการแข่งขัน ซึ่งมีทั้งการแข่งขันกับคนอื่น หรือแม้กระทั่งการแข่งขันกับใจของตัวเอง/การแข่งขันกับขีดจำกัด ศักยภาพ หรือสมรรถนะของตัวเอง ก็ล้วนแล้วแต่ต้องได้รับกำลังใจจากตัวเราเอง จากคนที่เรารัก และจากคนรอบข้าง จากกองเชียร์ต่างๆ ทั้งนั้น เพราะกำลังใจจากตนเอง คนรัก คนรอบข้าง และกองเชียร์ต่างๆ นั้น มีผลต่อจิตใจของเราเป็นอย่างมาก ทำให้ใจิตใจของเรามีพลังมากขึ้น การมีกำลังใจนี้จึงเป็นสิ่งที่ช่วยเสริมแรงใจให้กับตัวเราเองอย่างสำคัญ
แม้ในยามที่เราต้องประสบกับความผิดหวัง ความเหน็ดเหนื่อย เมื่อยล้า ความท้อแท้ ความย่อท้อ หมดพลังที่จะต่อสู้ต่อไปอีก แม้ในคราวที่ตัวเราเองนั้นเกิดหมดอาลัยตายอยากในชีวิตเช่นนี้ สิ่งที่มีส่วนสำคัญที่จะทำให้เรามีแรงใจฮึดลุกขึ้นสู้ได้ทุกครั้งไปนั่นก็คือ “กำลังใจ” ซึ่งอาจจะเป็นกำลังใจจากตัวเราเอง จากคนที่เรารัก หรือจากคนรอบข้างก็ได้ ทั้งหมดทั้งมวลก็ล้วนแล้วแต่มีพลังช่วยให้เราเกิดแรงใจลุกขึ้นมาต่อสู้และฟันฝ่าต่ออุปสรรคที่กำลังเผชิญอยู่นั้นได้ทุกครั้งไป แม้จะไม่อาจทำให้บรรลุผลสำเร็จตามความคาดหวังได้สมปรารถนาก็ตาม แต่อย่างน้อยที่สุด “กำลังใจ” ก็มีส่วนช่วยอย่างสำคัญให้คนเรามีเรี่ยวแรงที่จะต่อสู้ยืนระยะกับปัญหาและอุปสรรคที่กำลังเผชิญอยู่นั้นได้อย่างมีความหวัง ความหวังจึงเปรียบเสมือนแสงสว่างที่คอยส่องประกายให้ชีวิตของคนเราเดินไปได้อย่างไม่หลงทิศหลงทาง และกำลังใจนั้นก็เปรียบเสมือนกับเชื้อไฟหรือขุมพลังงานที่ยังคอยเติมเต็มก่อประกายเป็นแสงสว่างแห่งความหวังอย่างไม่รู้จักหมดจักสิ้น
ดังนั้น ถ้าหากว่าคนเราหมดเสียซึ่ง “กำลังใจ” เสียแล้ว ก็เปรียบเสมือนแสงไฟที่หมดเชื้อหรือขุมพลังงานที่เป็นปัจจัยช่วยให้เกิดแสงสว่างต่อไปได้อีกนั่นเอง
สมดังคำกล่าวของพระเดชพระคุณท่านเจ้าคุณ “พระพรหมบัณฑิต, ศ.ดร.” ที่ว่า
หมดอะไรก็หมดไป แต่อย่า “หมดหวัง”
เสียอะไรก็เสียไป แต่อย่า “เสียกำลังใจ”
ขอให้ท่านผู้อ่านบทความนี้ทุกท่านจงเป็นผู้ที่มีความหวังและมีกำลังใจที่เต็มเปี่ยม ช่วยขับเคลื่อนชีวิตของทุกท่านให้ประสบกับความสมหวังและมีกำลังใจที่จะต่อสู้กับปัญหาอุปสรรคต่างๆ เพื่อให้สามารถเข้าถึงเป้าหมายแห่งชีวิตที่ได้ตั้งไว้อย่างงดงามด้วยกันทุกท่าน…สวัสดีครับ
แพรวพราวดอทคอม/
praewprouds.com
“แพรวด้วยความรู้
พราวด้วยประสบการณ์”